Wspólnota Wiara i Światło działająca przy naszej kolegiacie o nazwie" Dominki Bis", 12 października świętowała 30 lecie swojego istnienia. Na mszy św. pod przewodnictwem ks. Prałata, byli również obecni wcześniejsi księża opiekunowie. Słowo Boże wygłosił ks. Łukasz Małkiewicz.

Założycielami Międzynarodowego Stowarzyszenia Wiara i Światło są Marie Helen Mathieu i Jean Vanier. W 1971 roku, podczas pierwszej pielgrzymki osób z niepełnosprawnością intelektualną i ich rodzin do Lourdes, rozpoczęło swoją działalność stowarzyszenie (spotkało się tam 12 000 osób, z czego ponad 4000 niepełnosprawnych intelektualnie z 15 krajów świata). Pierwsza wspólnota w Polsce to rok 1978, w Poznaniu jesteśmy od 1981 roku i od samego początku możemy liczyć na przychylność i opiekę oo. Dominikanów.
Wyznawana jest zasada we wspólnocie, że nie ma kogoś takiego jak podopieczny czy opiekun. Wszyscy jesteśmy pełnoprawnymi członkami wspólnoty, mającymi taki sam wpływ na jej funkcjonowanie. Troszczymy się wzajemnie o siebie. Czasem tylko niektórzy z nas potrzebują większej uwagi czy szczególnego towarzyszenia.

Życie we wspólnocie opiera się na czterech filarach:
spotkanie – zawiązujemy między sobą osobiste więzi, poprzez które odkrywamy cierpienia i dary drugiego. Dzielenie się w małych grupach pozwala każdemu wyrazić się przy pomocy słowa lub innych form komunikacji (np. przez rysowanie, rzeźbę, gest lub pantomimę…).
radość i świętowanie – razem śpiewamy, tańczymy lub cieszymy się wspólnym posiłkiem. Jeśli chodzi o świętowanie, osoba z niepełnosprawnością intelektualną jest często mniej upośledzona niż inni, ponieważ nie jest skrępowana konwenansami lub strachem przed opinią innych
modlitwa – spotykamy się na wspólnych Mszach, rekolekcjach, pielgrzymkach. W czasie letnich i zimowych obozów spotykamy się w ciągu dnia, aby wspólnie odmówić Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Ale przede wszystkim staramy się codziennie modlić za siebie nawzajem, każdy w taki sposób, w jaki potrafi
przyjaźń i wierność – spotykamy się w mniejszych grupach lub po prostu spędzamy czas we dwoje lub troje. Dzielimy się swoimi doświadczeniami, lękami, marzeniami i nadziejami. Modlimy się razem, pomagamy sobie nawzajem, pogłębiamy i podtrzymujemy dzięki temu swoją przyjaźń. Nazywamy to “czasem wierności” lub “czwartym czasem”