„Czyń, co widzisz!” – te słowa miała usłyszeć królowa Jadwiga od Chrystusa z wawelskiego krzyża. Czarny Krucyfiks w katedrze wawelskiej był stałym obiektem jej modlitwy.
"Przy tym Czarnym Krucyfiksie, do którego pielgrzymują krakowianie co roku w Wielki Piątek, nauczyłaś się, Jadwigo Królowo, dawać życie za braci. Twoja głęboka mądrość i szeroka aktywność płynęły z kontemplacji – z osobistej więzi z Ukrzyżowanym” – powiedział św. Jan Paweł II w Krakowie 8 czerwca 1997 r., podczas kanonizacji bł. Jadwigi.
Jadwiga była córką króla Węgier i Polski – Ludwika Andegaweńskiego i Elżbiety – księżniczki bośniackiej. W wieku 10 lat została koronowana na króla Polski – 16 października 1384 r. Możliwość unii Polski z Litwą była możliwa dzięki małżeństwu Jadwigi z Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin odbyła się w katedrze królewskiej 18 lutego 1386 r. Serca poddanych Jadwiga pozyskała sobie jednak przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Do najpilniejszych jej trosk należało odnowienie Akademii Krakowskiej. Jako król Jadwiga rządziła Polską sama przez 2 lata (1384-86), natomiast razem z Jagiełłą – przez 13 lat (1386-99).
Umiłowanie modlitwy, kontemplacja Oblicza i Krzyża Chrystusa, miłosierdzie i duch służby – to główne wymiary duchowości św. Jadwigi Królowej. Łączyła ona modlitwę i działanie. Istotnym rysem jej duchowości są miłosierdzie, miłość bliźniego i duch służby.
Piękne świadectwo o takiej królowej zostawił ks. Jan Długosz w Rocznikach Królestwa Polskiego: „Ona przez Wielki Post i Adwent poskramiała ciało swe włosiennicą i nadzwyczajnymi umartwieniami. (...) Nie było w niej lekkomyślności, nie było gniewu, nie można było stwierdzić w niej pychy, zazdrości lub zawziętości. Odznaczała się głęboką pobożnością i niezmierną miłością Boga; odrzuciwszy od siebie wszelką pychę światowej nieprawości, duszę i myśl zwracała jedynie ku modlitwie i czytaniu ksiąg pobożnych, mianowicie Starego i Nowego Testamentu, homilii czterech doktorów, żywotów Ojców, kazań, żywotów świętych, rozważań i kazań błogosławionego Bernarda, św. Ambrożego, objawień św. Brygidy i innych przetłumaczonych z łaciny na polski”.

Wspomnienie w liturgii 8 czerwca.